siły ciężkości
Encyklopedia PWN
aerodyna
statek powietrzny cięższy od powietrza, unoszący się w atmosferze w wyniku odziaływania powietrza na jego powierzchnie nośne;
[gr. aḗr ‘powietrze’, dýna(mis) ‘siła’],
rozkład cząstek opisywanych na gruncie teorii klas., tworzących układ makroskopowy w stanie równowagi termodynamicznej (termodynamiczny stan), będący rozwiązaniem stacjonarnego (niezależnego od czasu) równania Boltzmanna: 
, gdzie μ — potencjał chem., T — temperatura bezwzględna, kB — stała Boltzmanna, 
jest energią cząstki (m — masa, U( 
) — energia potencjalna);
, gdzie μ — potencjał chem., T — temperatura bezwzględna, kB — stała Boltzmanna, jest energią cząstki (m — masa, U( ) — energia potencjalna);
lotn. przyrząd pokładowy wskazujący poprawność wykonywania przez statek powietrzny zakrętu w locie;
skalarna wielkość fizyczna charakteryzująca siłę oddziaływania ośrodka materialnego lub promieniowania na powierzchnię innego ciała, np. oddziaływania gazu lub cieczy na ściankę naczynia, lub na powierzchnię ograniczającą jakąkolwiek część ośrodka, oddziaływania budynku na podłoże, światła na oświetlony ekran;
wytworzony przez silną falę ultradźwiękową wytrysk cieczy na granicy ciecz–powietrze powstający wtedy, gdy siły pochodzące od ciśnienia promieniowania akustycznego fali przewyższają siły napięcia powierzchniowego i siłę ciężkości działającą na ciecz;
